Prvog dana službene posete delegacije Vlade Crne Gore Republici Srbiji, potpresednik Vlade Crne Gore Milun Zogović, ministarka saobraćaja, Maja Vukićević i ministar građevinarstva, saobraćaja i infrastrukture, Goran Vesić, položili su vence na spomenik čuvenog junaka, serdara Janka Vukotića. Ovo je prvi put da je delegacija Crne Gore zvanično posetila poslednje počivalište serdara Vukotića na Novom groblju u Beogradu. Nakon polaganja venaca i intoniranja državnih himni, potpresednik Vlade Crne Gore i ministar Vesić su se kratko obratili prisutnim medijima.
Janko Vukotić je bio armijski general u vojskama Knjaževine i Kraljevine Crne Gore. Rođen je na Čevu, kod Cetinja 18. februara / 2. marta 1866. godine, kao najmlađe dete od majke Marice, rođene Mravljević i oca serdara Stanka Vukotića, senatora i člana Velikog Suda. Osnovnu školu je započeo u rodnom mestu, nižu gimnaziju je učio na Cetinju, a pešadijsku oficirsku i podoficirsku školu završio je u Modeni (Italija). Postepeno je napredovao u zvanjima; brigadir je postao 1902. godine, a 1910. godine je komandovao Prvom crnogorskom divizijom. Od 1905. godine bio je član Državnog ratnog saveta, a punu afirmaciju dostigao je u Balkanskim ratovima. U Prvom svetskom ratu, bio je načelnik Štaba Vrhovne komande Crnogorske vojske i komandant Hercegovačkog odreda i Sandžačke vojske. Veliki uspeh je postigao u toku povlačenja Srpske vojske preko Crne Gore i Albanije. Tada je Sandžačka vojska, u sadejstvu sa snagama Prve srpske armije, uspela da održi 500 km dugačak front i u natčovečanskoj borbi kod Mojkovca zaustavi i odbaci neprijateljsku ofanzivu. Na taj način, omogućeno je nesmetano povlačenje Srpske vojske prema lukama na Jadranskom moru.
Posle vojničkog sloma Crne Gore 1916. godine, Janko Vukotić je interniran u zarobljenički logor Karlštajn, a onda u Osijek. Iz Osijeka se vratio u Crnu Goru krajem novembra 1918. godine. Tada se već bio razišao sa kraljem Nikolom i odbio je njegov poziv da ode u Pariz i uključi se u Crnogorsku vladu. Nakon završetka Prvog svetskog rata, za pomoć koju je Sandžačka vojska Kraljevine Crne Gore pružila u povlačenju, Aleksandar I Karađorđević je tokom prolaska kroz Crnu Goru odlikovao serdara Janka Vukotića sa tri najviša ratna odlikovanja istovremeno: Karađorđevom zvezdom sa mačevima, Belim orlom sa mačevima i Medaljom Obilića. General Janko Vukotić je maja 1919. godine stupio u vojsku Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca. Kraće vreme je bio u Drugoj armijskoj oblasti, zatim je bio komandant Šumadijske divizijske oblasti do oktobra 1922. godine, zatim komandant Bosanske divizijske oblasti do decembra 1925, a na kraju komandant Treće armijske oblasti sa sedištem u Skoplju (1926), kada je dobio čin armijskog (divizijskog) generala. Pred smrt je izabran za člana Vojnog saveta.
Preminuo u Beogradu, u 61-oj godini, 4. februara 1927. godine. Sahranjen je 6. februara, o državnom trošku, u Arkadama na Novom groblju u Beogradu, uz prisustvo kralja Aleksandra I, oficira Beogradskog garnizona, na čelu sa vojvodom Petrom Bojovićem i petnaest generala, studenata iz Crne Gore i velikog broja građana. Njegovo ordenje je nosilo 17 oficira. General Janko Vukotić je sa suprugom Milicom imao dvoje dece: Vasiliju i Vukašina. Vasilija je bila jedan od njegovih saboraca u svim ratovima. Vasilija se sa petnaest godina dobrovoljno prijavila kao bolničarka u Bakanskim ratovima, a posle je bila šifrant u njegovom štabu i ordonans. Bila je jedina žena koja je učestvovala u bici na Mojkovcu. Sahranjena je u porodičnoj grobnici na Novom groblju, pored svog oca.
Ova objava je raspoloživa i na: srpski (cyr)
